Mert haalt zijn eetdiploma
Onlangs ontvingen we van de ouders van Mert onderstaand verslag, dat we op onze site mochten delen om ook andere ouders van een kind met ARFID moed te geven in dit vaak moeilijke eenzame familieproces. Mert is in afwachting van behandeling in de SeysCentra wekelijks voor eettherapie geweest eerst in het IJsselland Ziekenhuis en later in De Kinderzorg Kliniek. Zie hieronder het verslag van de moeder van Mert:
Goed nieuws vanuit onze kant. Mert heeft afgelopen donderdag zijn eetdiploma behaald!
Waar er eerst 9 maanden voor stond is het nu na 3,5 maand “klaar”. Het na traject gaat nu van start en dat kan vanuit huis. Deze week is Mert dus weer met school begonnen, fijn terug bij zijn vriendjes die hij erg had gemist.
Wat heb ik de afgelopen tijd veel moeten denken aan wat je zei Christine; Mert zal vast snel klaar zijn daar door zijn voortraject. En ja dat klopt! Hij heeft zulke grote stappen gemaakt waarvan we een half jaar geleden nog niet over durfden te dromen.
Mert eet nu inmiddels zonder problemen ander beleg op brood zoals kaas, kipfilet, pindakaas etc ipv steeds maar weer alleen nutella. Dit werd vrij snel geaccepteerd, ook een eierkoek en zelfs een broodje knakworst lukt nu.
Fruit, dit gaat echt heel goed, het meeste vind hij zelfs heel lekker zegt hij.
Verschillende koekjes zijn aangeleerd in de groep, hij merkte toen dat er nog meer lekkers bestaat dan het geen wat hij kent, wat het straks ook makkelijker maakt als hij ergens anders is natuurlijk.
Avondeten, WoW wat een verandering hebben we daar in meegemaakt! We zijn er nog niet maar wow wat zijn we trots op Mert. Warm eten is voor Mert het meest lastige, nadat ze veel verschillende dingen in Zwijndrecht hadden geoefend moesten we zelf ook eetsessies op locatie doen en vervolgens ook via beeldbellen aan de slag, thuissessies.
Dan kwam hij een uur eerder thuis. Doormiddel van de bekende stapjes uiteindelijk opeten. Nadat dit steeds beter ging moest Mert elke avond met ons mee-eten. Dit begon met 10 gram (echt heel weinig dus) hiernaast mag hij dan nog zijn vertrouwde tosti of pannenkoek.
Vaak lukte het wel, soms ook niet. Dan moest hij zijn tijd uitzitten en moesten we het de volgende dag weer aanbieden. Om eerlijk te zijn vond ik die momenten echt heel lastig maar terugkijkend weet ik dat we dit voor het goede doel hebben gedaan, dat dit is wat werkt.
De 10 gram werd daarna opgeschakeld naar 25, 50 en inmiddels zitten we op de 75 gram.
Voor de 75 gram staat 10 min. Lukt het binnen de tijd krijgt hij een sticker op zijn beloningskaart (bij een x aantal stickers mag hij iets leuks uitkiezen) lukt het niet binnen de 10min moet het eten toch op maar krijgt hij geen sticker.
Waarschijnlijk zullen we volgende week opschalen naar 100 gram. Het gekke vind ik dat tijdens het avond eten Mert weinig emotie geeft, het is maar zelden lekker terwijl je eigenlijk weinig aan zijn gezicht ziet als hij eet. Ik benoem vaak geitenkaas, geef mij dat en je ziet dat ik het echt heel vies vind maar dat idee heb ik niet bij Mert met het verschillende avondeten. En tuurlijk gaat het ene er makkelijker in dan het andere maar dat is ook logisch. Het doel is dat hij kan mee-eten en dat eten lekker gevonden gaat worden daar kan je alleen maar op hopen.
Misschien ook wel een stukje karakter om het nog niet te willen toegeven.
Hij is daarin ook wel iets veranderd, blijft minder lang boos en accepteert de dingen inmiddels zoals ze zijn. Dat het gewoon wordt dat je mee eet en hoe gezellig en fijn is het dat we allemaal hetzelfde eten.
Inmiddels is het een redelijk lange mail geworden maar wilde jullie op de hoogte houden van Mert zijn ontwikkelingen.
Niet alleen Mert maar ook zeker wij als ouders hebben de afgelopen tijd heel veel geleerd. We zijn zo dankbaar dat Mert uiteindelijk bij SeysCentra geholpen kon worden. Dat zonder de doorverwijzing en alle eetsessies in het Ijsselland Ziekenhuis en De Kinderzorg Kliniek we niet waren waar we nu zouden zijn. Dat hij gelukkig een hele lieve vaste taxi chauffeuse had waar hij een goede band mee had en die mij zo gerust stelde want jullie weten dat ik hier ontzettend tegenop zag. De behandelaars bij Seys ook stuk voor stuk erg lief zijn en Mert nooit met tegenzin naar Zwijndrecht is gegaan. Het was zeker in de zomervakantie soms lastig, oneerlijk ook. Hij maakte zulke lange dagen dat hij op zaterdag vaak moest bijkomen maar we dan op zondag iets leuks deden wat hij wilde. Maar door de leuke klik met de andere kinderen en de goede band met de begeleiders en de leuke dingen die ze daar deden (juist ook in de vakantie periode) kunnen we ook in dat opzicht terug kijken naar een fijne periode.